Ο ανθρώπινος φόβος

Από όλα τα συναισθήματα που βιώνει ο άνθρωπος, το πιο ισχυρό και το πιο συντριπτικό είναι ο φόβος.

Δεν είναι ένα άχρηστο συναίσθημα αφού μας εξασφαλίζει τις αντιδράσεις μας ώστε να κινητοποιηθούμε όταν υπάρχει κίνδυνος.

Γίνεται όμως καταστροφικό και απόλυτα εγκλωβιστικό όταν πέρα από αυτόν δεν υπάρχει τίποτε άλλο.
Σίγουρα υφίστανται καταστάσεις πολύ ζόρικες για όλους αφού το γήινο πεδίο στο οποίο κινούμαστε δεν είναι απλός περίπατος. Το θέμα είναι όμως ότι όπως λειτουργεί το νοητικό ώστε να δούμε διαφορετικά κάποια πράγματα, κατά τον ίδιο τρόπο αυτό το νοητικό μπορεί να γεννήσει για εμάς και τους πιο παράλογους φόβους.

Η έδρα των φόβων βρίσκεται στο πρώτο τσάκρας, και πιο ειδικά στα νεφρά. Δεν είναι τυχαία η έκφραση «κατουρήθηκα από τον φόβο μου». Το πρώτο τσάκρας είναι το κέντρο που μας συνδέει με τη Γη, την επιβίωση, την τροφή και την ύλη. Μας συνδέει επίσης και με το χρήμα, όχι όμως ως κάτι που απολαμβάνουμε, αλλά ως ένα μέσον για να είμαστε όρθιοι και να εξουσιάζουμε. Το πρώτο τσάκρας μας συνδέει με τα υλικά πράγματα με τα οποία μπορούμε να είμαστε ζωντανοί, γι’ αυτό και οι φόβοι ή οι φοβίες μάς παραλύουν όταν κυριευόμαστε από αυτά, εφόσον η ίδια η ύπαρξή μας είναι σαν να βρίσκεται σε λαιμητόμο.

Το πιο σημαντικό δεν είναι να πολεμήσουμε τον φόβο, αλλά να τον αποδεχτούμε. Μόνο η αποδοχή θα μας δώσει τη δυνατότητα να αναγνωρίσουμε ψήγματα αλήθειας σε αυτόν, τι ακριβώς φοβόμαστε. Συνήθως η απάντηση στο συγκεκριμένο ερώτημα είναι δύσκολη καθώς όταν η εστία του φόβου έχει νοητικό περιτύλιγμα ενδύεται πεποιθήσεις και πρότυπα που ίσως δεν είναι καν δικά μας. Κι ο ίδιος ο φόβος καταντά περίγραμμα ζωής και η επιβίωση πορεία εξάντλησης.
Τελικά πρέπει να ορίσουμε τι είναι επιβίωση και κυρίως ποιοι μας έχουν θέσει τον ορισμό. Μήπως πέρα από τις φυσικές διαδικασίες κι ανάγκες υπάρχει κάποιος προγραμματισμός μιας μονόπλευρης οπτικής της ζωής, που μας οδηγεί και σε μονοδιάστατες επιλογές; Κι οι φόβοι μια άγονη στατιστική επαλήθευση;

Μήπως η απελευθέρωση από αυτούς, τόσο βασανιστικά ανύπαρκτη για τους περισσότερους, δεν χρειάζεται παρά το θάρρος απλά να τους κόψουμε; Με οδηγό τι πραγματικά χρειαζόμαστε για να ζήσουμε; Μήπως η απελευθέρωση είναι απελευθέρωση από αυτά που νομίζουμε ότι χρειαζόμαστε για να ζήσουμε;